บท Medal SS3 Special Episode

                  เป็นประมาณจบในเรื่องเลยนะครับติดตามชมได้เลยครับ
                  หลังจากที่เอโต้ได้จบการศึกษาไปแล้วทาง โรงเรียน ได้จัดการพักแรมนอกโรงเรียนที่ต่างจังหวัดและในรถของริวโนะสุเกะ ( คือใครจะได้ทราบกันใน SS2 ) นั้นเอง คนที่มาเป็นคนที่มาคุมรถก็เป็น เอโต้ ซึ่งปิดหน้าปิดตาไว้ เอโต้ก็ซึ่งได้พูดไปเรื่อยๆ (ประมาณแนะนำสถานที่จะไป) จนถึงโรงเตี๊ยมในเวลา 13.00 น. ก็ได้นำของไปเก็บที่ โรงเตี๊ยม และจากนั้น ก็แยกย้ายกันไปเที่ยวข้างนอกกันต่อ และแล้วก็มาาถึงตอนเย็นก็ได้เวลารวมตัวและก็ได้เวลาอาบนำ้ ( ก็ดำเนินไปแบบปกติ ) เลยครับ จนกระทั่ง

ริวโนะสุเกะ : ( เบลอๆ ) เสียงอะไรอีกหล่ะ
                     ลุกไปดูดีกว่า
ยูเซย์          : ( กำจัดปีศาจ ) อ๊ะ นาย
ริวโนะสุเกะ : อ้าวนั้นมันถ้าจำไม่ผิดจะเป็นคนในโรงเตี๊ยม
ยูเซย์          :  พนักงานต่างหากหล่ะเฟ้ย
ริวโนะสุเกะ :  นายเป็นนักล่าวิญญาณของเมืองนี้สินะ
ยูเซย์           : ใช่

                    และจากนั้นปีศาจที่ยิ่งใหญ่เป็นปีศาจที่มาจากมิติใหม่ก็ปรากฏตัวและโผล่มาก็เดินมาหลบการฟันของยูเซย์ และเหยียบยูเซย์ลงพื้นและกดไว้

ยูเซย์          : อะ..อะ โอ้ย ปล่อยนะเว้ย
ริวโนะสุเกะ : ให้ชั้นช่วยมั้ยเอ่ย
ยูเซย์          : นี่เป็นเรื่องของทางเมืองนี้ไม่ต้องยุ่ง
ริวโนะสุเกะ : งั้นไม่ยุ่งและกันชั้นไปนอนต่อดีกว่า
ดันทาเนีย   : จะดีเหรอ ไม่งั้นเจ้านี่จะตายเอานะ
ริวโนะสุเกะ : ก็อยากจะไปอยู่หรอกนะแต่ว่า
                        ชั้นไม่อยากให้เกิดการตายอีกแล้ว!!!!

                       จากนั้นริวโนะสุเกะก็เรียกปืนออกมาทางมือซ้าย ( ริวโนะสุเกะได้ฉีดยากับตนเพื่อที่จะได้มีพลังฝั่งวิทยาศาสตร์ จนมีฉายาใน Medal ว่า CyberMagic ซึ่งสามารถเรียกอาวุธอะไรออกมาก็ได้ตามความนึกคิด ) และยิงออกไปแต่ว่าดันทาเนียสามารถหลบได้ ริวโนะสุเกะเลยใช้มือความเอาดาบของตนมาและโยนปืนทิ้ง ( เมื่ออาวุธนั้นๆ ออกจากมือจากหายไป และต้องเรียกใหม่ ) และใช้มือซ้ายเรียกดาบอีกเล่มออกมาและก็ต่อสู้กับดันทาเนีย แต่ดันทาเนียจะรับการโจมตีทั้งหมด และจากนั้น....

 ริวโนะสุเกะ : (ในใจ) เจ้านี่ไม่ธรรมดาเลย สามารถหลบกระสุนเราและการฟันของเราอีก
                      ไม่ทำธรรมดาเลย
ดันทาเนีย    : เจ้าเป็นมนุษย์ที่ไม่ธรรมดาเลย
                      ข้าชื่อว่า ดันทาเนีย ได้เวลาที่ข้าต้องไปซะแล้ว
ริวโนะสุเกะ :  ก็ชั้นเป็นหัวหน้าหน่วย 4 ของ Medal นี่นา
                      ว่าแต่จะไปแล้วเรอะ ชิ

                        และจากนั้นดันทาเนียก็หายตัวกลับมิติเดิมไป

ริวโนะสุเกะ : นี่นาย เป็นอะไรรึเปล่า
ยูเซย์          : ไม่เป็นไร ขอบใจมาก
ริวโนะสุเกะ : ชิ เจ้านั่นเป็นอะไรกันแน่!!
ยูเซย์          : จะไปรู้เรอะ
ริวโนะสุเกะ : (หาว) ขอตัวไปนอนต่อ
ยูเซย์          : ตามสบาย

                         และคำ่คืนที่ 1 ก็ผ่านไป ส่วนวันต่อมานั้นเป็นเวลาว่างให้ทุกคนไปนุ่นมานี่ได้ ในขณะนั้นริวโนะสุเกะก็ได้เดินไปกับพวกเพื่อนๆ ในขณะที่เพื่อนๆ จะซื้อของไปฝากคนที่ชอบ , แฟน

เพื่อน1        : ชั้นจะซื้ออันนี้ให้ยัยนั่น
เพื่อน2        : แหมๆ ไม่ธรรมดานะเนี้ยนาย
เพื่อน1        : แน่นอนอยู่แล้ว
                     แล้วริวไม่ซื้อไปฝากแฟนนายบ้างเราะ
ริวโนะสุเกะ : หึ (ยิ้ม) ไม่จำเป็นต้องซื้อก็ได้
                     เราสื่อกันด้วยใจอยู่แล้ว
เพื่อน1,2      : เหอะๆ นายนี่น้า

                             และแล้วก็เหมือนคืนที่ 1 แต่ว่าวันนี้เป็นวันที่ตัดสินชะตากรรมของดันทาเนียและยูเซย์
พวกริวโนะสุเกะได้ตัดสินใจเรียกสมาชิกในหน่วยที่อยู่ใกล้มาและแล้วขบวนใหญ่ของดันทาเนียก็มาถึง

เอโต้            : สัมผัสได้และความกดดันแปลกๆนี่มัน
~
ดันทาเนีย     : ข้าไปคิดมาแล้ว
                       ว่าแกเป็นตัวอันตราย
                        เพราะฉะนั้นตาย-
เอโต้             : เฮ้อ Water achemist จะต้องออกโรงซะแล้ว
ริวโนะสุเกะ   : อ๊ะรุ่นพี่ มากะเค้าด้วย
เอโต้             : แน่นอนสิ
ริวโนะสุเกะ   : หน่วยที่ 4 พร้อมรบ
หน่วยที่4       : รับทราบ
ชินะ              : ชั้นก็จะร่วมด้วย
ยูเซย์            : ดะ..ดะๆ เดี๋ยวก่อนสิ
                      ธะ เธอจะเอาอะไรไปสู้
ชินะ              : เยอะแยะ อย่างน้องชั้นก็สังกัด Medal
                       (หยิบมีดคู่)
ริวโนะสุเกะ   : เห คนที่โรงเตี๊ยมก็ Medal ด้วย
                       ดูจากอาวุธก็หน่วย 3 สินะ
ชินะ              : ถูกต้องค่ะ
                       คุณหัวหน้าหน่วย 4
ดันทาเนีย     : หนอย จะทำความรู้จักกันอีกนานไหม
                       จัดการ
ริวโนะสุเกะ   : เอาล่ะจะเริ่มแล้ว
                       ถอยไปเจ้าคนไร้ประโยชน์
ยูเซย์             : ไร้ประโยชน์...
ริวโนะสุเกะ    : เอาหล่ะแยกย้าย

                       และการต่อสู้แห่งชะตากรรมก็ได้เริ่มขึ้นการจับคู่แบทเทิลใน รอบแรกนั้น ริวโนะสุเกะ / ดันทาเนีย เอโต้ / รองขุนพล (รองจาก ดันทาเนีย) และที่เหลือก็ต่อสู้กับปีศาจปกติ และการต่อสู้ก็ดำเนินไป โดยที่ยูเซย์ อยู่ข้างหลังทุกคน

ยูเซย์              : (เจ็บใจ) ชั้นมันไร้ประโยชน์ (หลายๆครั้ง)
                         แม้แต่ยัยชินะยังมีประโยชน์กว่า
                         ใครจะไปยอมรับเรื่องแบบนั้นกัน!!
                          (และอีกบุคคลิกก็ออกมา)
                         หยา ~~ ในฐานะสมาชิกกลุ่มกางเขนดำขอลงโทษแก ดันทาเนีย
 
                        และเปลวไฟจำนวนมหาศาลก็ออกมาจากหอกเป็นพลังเวทย์ที่มากมายและกระจายไปทั่วและแล้ว ริวโนะสุเกะ ก็ถอยจากดันทาเนียและไปจัดการ ปีศาจเพื่อให้ยูเซย์ไปสู้แทน จากนั้นการต่อสู้ก็ไปอย่างดุเดือด

                         เอโต้ได้ใช้นำ้ของตนทำเป็นวงเวทย์ และใช้มุราซาเมะของตนไปฟันกับรองขุนพลและแล้วการฟันที่ตีโต้ไปมาตัวของขุนพลก็เข้าวิธีวงเวทย์ เอโต้จึงใช้ท่าไม้ตายในทันที นำ้ที่เป็นรูปร่างเรียวแหลมได้ทิ่มแทงไปที่รองของพลและแหลกสลายไป

                         มาถึงด้านของยูเซย์เปลวไฟและวิชาหอกได้เพิ่มมากขึ้นจนดันทาเนียอึ้งและการโจมตีของดันทาเนียอ่อนแอลงไป และด้วยพลังความร้อนที่มากของยูเซย์ได้หลอมละลายอาวุธของดันทาเนียและแล้วยูเซย์ก็ได้ฟันไปที่ดันทาเนียและบาดแผลนั้นเป็นแผลไฟไหม้ ดันทาเนียไม่สามารถต่อสู้กับเปลวไฟมหาศาลนี้ได้เลย ยูเซย์เลยใช้เปลวไฟขั้นสูงสุดอัดใส่ไปที่ดันทาเนีย และแล้วดันทาเนียก็อดทนไม่ไหว

ดันทาเนีย : เจ้ามนุษย์นี่เก่งจริงๆ
                   ข้ามีชีวิตมา 12000 ปีก็ควรตายแล้วสิ
                   ลาก่อนพวกพ้องของข้า
   
                          และดันทาเนียก็สูญสลายไป จากนั้นปีศาจที่ยังเหลือก็ได้ถอยไปเนื่องจากหัวหน้าได้สูญสลายไปหมดแล้ว

ยูเซย์          : ชนะซักที
ริวโนะสุเกะ : เอาแหละทุกคนงานจบแล้วแยกย้ายกันได้
                     ชั้นไม่สงสัยเลยว่าเก่งขึ้น
ทุกคน         : โว้, สุดยอด , เยี่ยมจริงๆ
ริวโนะสุเกะ : เฮ้อแบบนี้ทุกทีสิน่า
                     ไปนอนดีกว่า
เอโต้           : นั่นสินะ

                            และแล้วคำ่คืนสุดท้ายก็ผ่านไปด้วยดีโดยไม่มีใครบาดเจ็บนอกจากหมดแรงและเช้าวันต่อมาก็ได้เวลาที่จะต้องเดินทางกลับ

ยูเซย์           : จะไปแล้วสินะ
ริวโนะสุเกะ  : ใช่แล้ว
                      ยัยอายุมิรออยู่นี่นา
                      คงเหงาตายเลยไม่อยู่ตั้งหลายวัน
อายูมิ           : (จาม) ใครนินทาเนี้ย
                      หรือริวจัง คุคุ
ยูเซย์            : งั้นก็โชคดีละกันนะ
ริวโนะสุเกะ   : อื้มๆ นายก็ด้วย

                             และแล้วทุกคนก็กลับบ้านกันโดยมีความสุขทั้งทุกๆคนที่ไม่ได้อยู่ในเมื่อคืนแต่ว่าพวกเขาทุกคนไม่ว่าจะนักล่าวิญญาณหรือ Medal เองก็คอยทำเพื่อทุกๆคนโดยไม่สน

ก็จบกันไปด้วยดีนะครับผมกับ Medal Special Episode
ผมต้องกราบขอโทษทุกคนครับที่เขียนเรื่องไม่ต่อ แต่ว่าผมกลัวจะลืมซะก่อนเลยต้องรีบเขียนครับ
บทในนี้อาจจะยังไม่ลงตัวต้องขอประทานโทษอีกครั้งครับ

Credit : EarthOtaku

บท เรื่อง Medal SS1

         ณ โลกทีมีแต่ภูตผีปีศาจมากมายจำเป็นที่ต้องกำจัดมันโดย นักล่าวิญญาณเด็กหนุ่ม
ซุซุเมะ เอโต้ นักเรียนที่ย้ายเข้ามาให้ในชั้นปี 2 เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะขี้เกียจเขาตั้งใจ
ที่จะเข้าชมรมที่คนน้อยๆจะได้นอนพักได้ เขาเลยตัดสินใจที่จะเข้าชมรมการอ่านที่
นาคาว่า ไอกะ อยู่

#01

เอโต้ : สวัสดีคร้าบ
ไอกะ : อื้มค่ะ
เอโต้ : ผมชื่อ ซุซุเมะ เอโต้ นะ จะมาอยู่ชมรมนี้
ไอกะ : อ่อ เข้าใจแล้วค่ะ
           ชั้นชื่อ นาคาว่า ไอกะ นะคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
เอโต้ : เช่นกันนะ
           ขอตัวนอนก่อนหล่ะ
ไอกะ : เชิญตามสบายเลยค่ะ

         ไอกะจัดของคนเดียวในห้องชมรม เอโต้ ซึ่งนอนอยู่จึงลุกไปช่วย

เอโต้ : ทำอะไรอยู่หน่ะ(สงสัย)
ไอกะ : จัดของหน่ะค่ะ
เอโต้ : โอเคๆ(เบื่อ) ชั้นช่วยก็ได้

เอโต้ : เฮ้อ เสร็จซะที
           กลับบ้านดีกว่า
ไอกะ : ขอบคุณมากนะคะ(ดีใจ) ที่ช่วย
           งั้นชั้นก็กลับด้วยดีกว่า

          จากนั้นทั้งคู่ก็เดินกลับด้วยกัน

ไอกะ : งั้นชั้นขอแยกตัวไปก่อนนะคะ
            กลับบ้านดีๆนะคะ
เอโต้ : อื้มๆ เธอก็ด้วยหล่ะ

           เวลา เที่ยงคืน

เอโต้ : คะ...คะ. ใครโทรมาเนี้ยดึกๆดื่นๆ
ไอกะ : ชะ..ชะ.. ชั้นเองค่ะ
            ไอกะ ค่ะ ไอกะ
เอโต้ : อะ..เอ่อ อ้อ นาคาว่าซังเองเหรอ
           แล้วรู้เบอร์ชั้นได้ไงเนี้ย !!!!!!!!
ไอกะ : ก็มันเขียนในใบสมัครนี่คะ
 เอโต้ : แล้วนี่โทรมานี่มีเรื่องอะไรหล่ะ?
ไอกะ : วะ....วะ.. วันพรุ่งนี้ ปะ.. ปะ.. ไปช่วยชั้นถือของได้มั้ยคะ?
เอโต้ : อ่อ นึกว่าอะไรเห็นติดอ่างซะ
           ไปก็ได้กี่โมงหล่ะ? และที่ไหนหล่ะ?
ไอกะ : อะ..อะ.. อ่อ 10 โมงค่ะ
            ส่วนสถานที่ก็หน้าสถานนีค่ะ
เอโต้ : ได้ๆ ไว้เจอกัน
            ราตรีสวัสดิ์
ไอกะ : อื้มๆ เช่นกันจ่ะ

#02

         และวันแห่งชะตากรรมที่ต้องไปก็มาถึงแต่ว่า....

เอโต้ : (เบลอ) อะ..อะ. อะไรเนี้ย
           แต่เอเหมือนวันนี้จะมีอะไรซักอย่างแฮะ

         จากนั้นเวลาผ่านไปจนใกล้จะเกือบ 10 โมง

เอโต้ : ห๊ะ..หะ หรือว่า (ตกใจ)
           นั่นไม่ใช่ความฝันเหรอเนี้ย
           ชิ (โมโห) โถ่เว้ย เราลืมได้ยังไงกันเนี้ย

          จากนั้นเอโต้ ก็เลยรีบวิ่งออกจากบ้านไป

เอโต้ : แฮ่กๆๆ (เหนื่อย)
           อะ..อะ โอย ถึงหน้าสถานนีซักที
           แล้วยัยนั่นอยู่ไหนเนีย?
ไอกะ : (กวักมือเรียก)
           มานี่ๆ
เอโต้ : เรียกผมเหรอครับ
           คงจะใช่แหละ ไม่มีใครเลยนี่
           อะ. อะ. เอ่อ คือ เรียกผมนี่มีอะไรเหรอครับ?
           กำลังยุ่งอยู่ด้วย
ไอกะ : อะ..อ้าวจำเราไม่ได้อย่างที่คิดไว้เลยนะเนี้ย
เอโต้ : ระ ระ หรือว่าเธอคือ..
           นาคาว่า อย่างงั้นเหรอเนี้ย
ไอกะ : ใช่ค่ะ
เอโต้ : ขอโทษ ที่ชั้นมาสายไป 5 นาที
           พอดีลืมหน่ะ คิดว่ามันเป็นฝัน ขอโทษอีกทีนะ
ไอกะ : อะ อื้มๆ ไม่เป็นไรหรอก
เอโต้ : งั้นของที่จะให้ถือนั้นเป็นอะไรหล่ะ?
ไอกะ : ของที่ชั้นจะซื้อต่อจากนี้ค่ะ
เอโต้ : ที่ห้างข้างสถานนีเนี้ยนะ(ตกใจ)
           กี่คนหล่ะ มีคนอื่นมั้ยเนี้ย?
ไอกะ : คะ..คือ เรื่องนั้นหนะ
           (เสียงเบา) มีแค่เรา 2 คนค่ะ
เอโต้ : มันก็เป็น ดะ ดะ เดท งั้นเหรอ
ไอกะ : ไม่ใช่หรอกค่ะ แค่ช่วยถือของค่ะ
เอโต้ : ก็ได้ๆ (เขิน)

          จากนั้นไอกะก็ซื้อของมาเป็นภูเขา แต่แล้วสุดท้ายของที่ซื้อมามากมาย
ทำให้ไอกะรู้สึกว่าเงินในกระเป๋าจะหมด แต่กว่าจะรู้ตัวก็เป็นเรื่องที่จะจ่ายให้กับแท็กซี่

คนขับรถ : ทั้งหมด 700 เยน
ไอกะ :       แย่แล้วเงินไม่มีซะแล้วค่ะ
                 สงสัยจะซื้อเยอะไปหน่อยนะคะเนี้ย
เอโต้ :       ไม่สงสัยแล้วหล่ะ เรื่องจริงเห็นๆเลย
                 แล้วนี่คิดว่าที่ซื้อมานี่น้อยใช่มั้ยเนี้ย
                 นี่ครับเงิน
คนขับรถ : ขอบพระคุณมากนะครับ
เอโต้ :       เนี้ยอะเหรอบ้านเธอ
ไอกะ :       ใช่ค่ะ
                  กลับมาแล้วค่ะ
                  ตามชั้นมาเลยค่ะ

            และก็ได้เอาของไปเก็บในห้องของไอกะ และแล้ว....

#03

           แม่ของไอกะชวนมากินข้าว...

แม่ไอกะ :             วันนี้น้าทำข้าวผัดหน่ะเลยจะชวนหน่ะ
เอโต้  :                 (ในใจ) เราจะไม่มีทางติดกับหรอกน่า
                            ทานแล้วนะครับ
                            อร่อยเหลือหลาย (นำ้ตาไหล)
แม่ไอกะ :             แล้วนี่หนูชื่ออะไรอย่างงั้นเหรอ?
เอโต้ :                  ผมชื่อ ซุซุเมะ เอโต้ ครับ
แม่และพ่อไอกะ : (ในใจ) ซุซุเมะ อย่างนั้นเหรอ
                            ทำไมตระกูลนั่นถึงมาสนิทสนมกับเราหล่ะเนี้ย
                            ดีแหละพวกฉันคิดอะไรดีๆได้แล้ว
                            วะ วะ วะ ฮะ ฮ่า
เอโต้ :                  พวกคุณน้าคิดอะไรอยู่รึเปล่าครับเนี้ย
แม่และพ่อไอกะ : (ตกใจ) ปะ ปะ เปล่า
แม่ไอกะ :             เรียกพ่อกับแม่ก็ได้จ้า
                            (เบา) ซักวันก็ต้องเรียกแบบนั้นอยู่ดี

               หลังจากกินข้าวสุดอร่อยเสร็จ

เอโต้ :                  งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ
                            ราตรีสวัสดิ์ครับ
แม่ไอกะ :             กลับแล้วสินะโชคดีนะจ๊ะ
ไอกะ :                  ไว้เจอกันนะคะเอโต้จัง
เอโต้ :                   (ตกใจ) จังจะเรียกอะไรก็เชิญ
                                         
                จากนั้นเอโต้ก็เดินกลับไปพร้อมกับแผนการอันชั่วร้ายของ
คุณพ่อและคุณแม่ของไอกะก็ได้เริ่มขึ้น....

เอโต้ :                   ใครโทรมาอีกหล่ะเนี้ย
                             อ้อ ยัยนั่นเอง...ฮัลโหล
                             โทรมาทำไมดึกดื่นเนี้ย
ไอกะ :                   (หงอย) ขอโทษค่ะ....
                              ที่โทรมาคือมีเรื่องจะให้ช่วย
เอโต้ :                    (สงสัย) เรื่องอะไรหล่ะ?
ไอกะ :                    พรุ่งนี้มาช่วยชั้นยกของหน่อยนะที่บ้านชั้นหน่ะค่ะ
                              เวลาก็ บ่ายโมง นะคะ
เอโต้ :                    ก็ได้เจอกัน นอนก่อนและ
                              ราตรีสวัสดิ์
ไอกะ :                    เช่นกันนะคะ

                    และแล้วก็มาถึงวันต่อมา..

เอโต้ :                     ชั้นมาแล้วนะ
ไอกะ :                     (ดีใจ) ค่า ค่า เดินเข้ามาได้เลยนะ
เอโต้ :                     ไหนของที่จะให้ยกหล่ะ
ไอกะ :                      นี่ค่ะ เดินตามชั้นมาเลยนะคะ

                     จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปเรื่อยๆโดยไอกะนำ แต่เอโต้ได้สังเกตุความผิดปกติที่พื้น..

เอโต้ :                       ยัยบ้าหลบเร็ว!!!!!!!!!!
ไอกะ :                       อะไรเหรอ?
                                 อ๊าย!!

                      เอโต้จึงรีบคว้าไอกะออกมา จากนั้นไอกะก็เลยสามารถรอดจากไม้ไฝ่ที่พุ่งมาจากพื้นได้
แต่ว่าอันตรายที่มาก็ยังมีอีก...

#04

                      และสิ่งที่รอพวกเขา 2 คนก็คือ..กับดักมากมายที่วางไว้

เอโต้ : (เฮ้อ) ปลอดภัยดีสินะ
ไอกะ : ปลอดภัยดีค่ะ
           ขอบคุณนะคะ
เอโต้ : ไม่เป็นไรหรอก
           ดีแล้วล่ะ
           ว่าแต่มีกับดักด้วยแฮะ ตกใจหมดเลย
           (ในใจ) ทำไมถึงมีกับดักในบ้านยัยนี่ได้นะ
           นี่เธอรู้อะไรบ้างไหม?
ไอกะ : มะ..มะ.. ไม่ค่ะ
เอโต้ : นั่นสินะ
           เอาเถอะ

                      ทั้งคู่ก็เดินต่อไปโดยที่เอโต้ก็ระแวงนิดๆ แต่ไอกะนิ่งๆและเดินอย่างหน้าตาเฉย แต่เหตุการณ์ก็เกิดขึ้นอีกเพราะได้มีคนร้าย โยนกระถางต้นไม้ลงมาใส่ไอกะ

เอโต้ : ไอกะ ระวัง
ไอกะ : อะไรอีกหล่ะคะ
เอโต้ : (ในใจ) แย่แล้วไม่ทันแน่ๆ
           อ๊ะ....เหย...หยา

                      ทันใดนั้นเอโต้ได้ตัดสินใจบางอย่างโดยการเหวี่ยงของที่ถืออยู่ไปโดนกับกระถาง
ให้เพื่อเบี่ยงวิถีของกระถางและ...............เอโต้ก็ทำสำเร็จ

ไอกะ : อะไรกันคะเนี้ย?
เอโต้ : แล้วชั้นจะไปรู้เหรอ
           ว่าแต่มันชักจะไม่ธรรมดาแล้วนะ
           (โมโห) ชิงั้นชั้นเดินนำเอง เธอคอยบอกทางก็พอ
ไอกะ : กะ..กะ.. ก็ได้ค่ะ

                       ทั้งคู่ก็เดินกันต่อไปโดยเอโต้เป็นคนนำและจนมาถึงกับดักสุดท้ายซึ่งเอโต้ซึ่งเดินไปก่อนได้เอะใจ แล้วรีบผลักไอกะไปข้างหลัง และจากนั้นเอโต้จนมุมถึงกับต้องงัด "ชิเกน" ของตนเองออกมาแล้วตัดไม้ไผ่ที่โผล่ขึ้นมาทั้งหมด

เอโต้ :      ชั้นชักจะเริ่มโมโหแล้วเว้ย
                ใครกันที่คิดจะทำแบบนี้
                ยัยนี่เกือบตายมาหลายครั้งแล้วนะ ไม่สบอารมณ์เลย
ไอกะ :      (ในใจ , เขิน) เป็นห่วงเราด้วย
เอโต้ :      ไม่เป็นไรแน่นะ
ไอกะ :      คะ... ค่ะๆ
??      :      สมแล้วที่จับตามองมาตั้งนาน
เอโต้ :      พวกแกเป็นใคร
??      :      จำพวกเราไม่ได้สินะ
                ช่วยไม่ได้จะเปิดหน้าและกัน
เอโต้ :      หรือว่าแกคือ....
แม่ไอกะ : พวกเราเองแหละ
เอโต้ :      ทำไมถึงทำกับดักพวกนี้มา
แม่ไอกะ : ก็เพื่อที่จะทดสอบพลังของคนตระกูล ซุซุเมะ อันเลื่องชื่อยังไงหล่ะ
เอโต้ :      แล้วเลยต้องใช้ยัยนั่นเป็นเหยื่อล่อ อย่างนั้นสินะ
แม่ไอกะ : ใช่แล้วหล่ะ
                มันต้องลงทุนอะไรกันบ้าง
เอโต้ :      (โกรธ 10%) ลงทุนบ้าบออะไรกัน
                ถ้าเกิดชั้นไม่รู้ตัวอะไรเลย ยัยนั่นไม่ตายก่อนรึไง
                เข้าใจแล้ว ชั้นจะปกป้องยัยนั่นเอง
แม่ไอกะ : ก็เข้ามาสิ

                    จากนั้นการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นเอโต้เลยใช้ ชิกเกน (ซึ่งเป็นแกนเก็บเอ็นไว้และที่ปลายก็มีนำหนักเพื่อจะได้เหวี่ยงได้) สู้กับแม่ของไอกะ มือซ้ายของเอโต้ได้เหวี่ยงชิเกนหวังที่จะต้อนแต่ทางแม่หลบได้และจากนั้นก็ฟัดเหวี่ยงกันพอสมควร เอโต้ก็ได้ใช้ ชิเก็นล็อคทางแม่สำเร็จ

แม่ไอกะ : ว้า.แพ้แล้วสินะ
?? :           ยังไม่แพ้หรอก
เอโต้ :      ใครอีกหล่ะเนี้ย?
พ่อไอกะ : ชั้นจะสู้เอง

#05

                     การต่อสู้กำลังใกล้ที่จะเริ่มแล้ว สถานที่ต่อสู้นั้นเองคือภายในชั้นใต้ดินซึ่งเป็นสนามฝึกซ้อมของตระกูล นาคาว่า

เอโต้ : คงต้องเอาจริงกันหน่อยแล้วแหละ
           วาร์ปเวพอน

*วาร์ปเวพอน เป็นการเคลื่อนย้ายอาวุธจากที่หนึ่งมาที่เจ้าของ ด้วยการ เทเลพอร์ต

เอโต้ :      มาซักที ชิเกน MK2
                ไอกะ ชั้นมีเรื่องจะขอร้อง
ไอกะ :      อะไรเหรอคะ?
เอโต้ :      ขอฝากแว่นของชั้นหน่อยนะ
                ส่วนชีวิตของเธอชั้นจะดูแลเอง
ไอกะ :      (เขิน) ดะ..ดะ..ได้อยู่แล้วค่ะ
พ่อไอกะ : ทำไมถึงต้องปกป้อง ไอจัง ขนาดนั้นด้วย
เอโต้ :       (หลุดปาก) เพราะชั้นหน่ะชอบยัยนี่ อะ.....อะ.. เอ้ย ไว้ก่อนๆ
พ่อไอกะ : นั่นสินะ มาสู้กันซะที พร้อมกับ ที่รักนี่แหละ

                    การต่อสู้ได้เริ่มขึ้นแล้ว ชิเกนขอเอโต้นั้นเปลี่ยนไปมาก (ชิเกนอันนี้เป็นแกนที่มีด้ามจับและมีปุ่มเพื่อปล่อยเอ็น ส่วนปลายนั้นเป็นใบมีดเหมือนกับปลายของดาบ) การต่อสู้ก็ได้เริ่มขึ้นฝ่ายที่โจมตีขึ้นมาก่อนคือเอโต้ มือซ้ายและขวาของเขา ได้ปล่อยเอ็นหวังล้อมลอบอีกครั้ง แต่ไม่สำเร็จ แต่ด้วยทักษะที่มีทั้งมากมายของเอโต้ ทำให้ปรับเปลี่ยนไปโจมตีฝั่งคุณแม่แทนได้สำเร็จ ฝั่งทางคุณแม่โดนไป 1 แผลหนัก ส่วนทางพ่อก็โต้ไปโต้มากับเอโต้อยู่ แต่ฝีมือของฝั่งพ่อที่ไม่ได้ใช้มานาน ก็ได้ทื่อและพลาดถ้าให้กับชิเกน ของเอโต้ในที่สุด

พ่อแม่ไอกะ : แพ้แล้วหล่ะ
                     ฝีมือไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เอโต้ :           นั่นสินะครับ
ไอกะ :           เอโต้คุงนี่แว่นนะ
เอโต้ :           อ้อ ขอบใจนะ
แม่ไอกะ :      เดี๋ยวแม่จะทำข้าวผัดแทนการขอโทษและกัน
เอโต้ :           (ในใจ) ชั้นจะไม่ติดกับดักอีกแล้วน่า
                      ทานแล้วนะครับ
                      ผมขอถามนะครับ พวกคุณพ่อกับคุณแม่เป็นพี่น้องกันสินะครับ
แม่ไอกะ :       ทำไมถึงคิดอย่างนั้นหล่ะ?
เอโต้ :            เพราะเมื่อกี้พวกคุณพูดว่าเมื่อก่อน
                      ผมเลยสงสัยกันว่าทำไมหล่ะ ทั้งๆที่แต่งงานกันตอน 30 นี่นาก็เลย
                      คิดว่าอาจจะรู้จักกันมาก่อนและที่เมืองนี้นักล่าวิญญาณก็มีแค่
                      ตระกูล ซุซุเมะ กับ นาคาว่า เท่านั้น!!
                      เลยคิดว่าต้องเป็นพี่น้องกันแน่ๆ
แม่ไอกะ :       ถูกต้องแล้วหล่ะ
                      (เขิน) พี่เค้ารักหนูและไม่มีใครห้าม พวกเราก็เลย...
พ่อไอกะ :       แหม่ที่รักมันนานมาแล้วนะ จะเขินทำไมเนี้ย
ทุกคน :           ฮ่าๆๆ
ไอกะ :             แล้ว 2 ตระกูลนี่อธิบายให้ชัดหน่อยได้มั้ยคะ
เอโต้ :             อ่อ เข้าใจแล้วหล่ะ
                       ในเมืองนี้หล่ะนะมี 2 ตระกูลที่เป็นนักล่าวิญญาณกันมาตั้งแต่โบราณ
                       คือ ซุซุเมะ กับ นาคาว่า
ไอกะ :             นักล่าวิญญาณ คืออะไรเหรอคะ
เอโต้ :             นั่นเป็น วิญญาณที่มาจากอีกมิติหน่ะ
                       ต้องกำจัด
แม่ไอกะ :        เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนแล้วที่เอโต้จังบอกว่าชอบยัยนี่อ่ะ อยากดูแบบเต็มเวอร์ชั่น
เอโต้ , ไอกะ :  (เขิน) นั่นมัน
เอโต้ :              ก็ได้ๆ (ในใจ) ยัยแม่ตัวแสบฝากไว้ก่อนเถอะนะ
                        คะ..คะ.. คือว่า (เสียงเบา) ชะ.... ชั้น ชอบ เธอ
                        ชั้นชอบเธอ!!!!?
ไอกะ :              (เขิน)  จะ....จะ จริงเหรอคะ
เอโต้ :              จริงสิ
ไอกะ :              อื้ม
                         ยินดีที่สุดเลยเอโต้คุง
เอโต้ :               ครับผม
                         ขอบคุณทุกคนมากนะครับวันนี้ผมต้องไปแล้ว
                         ไอกะ ชั้นไปแล้วนะ
ไอกะ :               ค่ะ ไว้เจอกันที่ โรงเรียน นะคะ
เอโต้ :               อื้มๆ ครับผม

                      จากนั้นความลับของนักล่าวิญญาณพ่อแม่ไอกะก็ถูกเปิดเผย และการเริ่มเป็นคู่รักของเอโต้ก็ได้เริ่มขึ้น
                      ส่วนเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อนั้นติดตามได้ในวันจันทร์หน้าครับผม

Credit : EarthOtaku

#06

                     ในเมื่อทุกอย่างนั้นผ่านไปได้ดีแบบสุดๆ ทั้งคู่เลยตัดสินใจที่จะคบตลอด และจะติดกันอยู่ตลอดและก็มาถึงในห้องชมรม

เอโต้            : เฮ้อวันนี้นี่มันเว้งว้างจริงๆ
ไอกะ            : นั่นสินะคะ
~
ริวโนะสุเกะ   : สวัสดีครับทุกๆคน
เอโต้,ไอกะ   : เฮ้ย ตัวละครใหม่เหรอ (ในใจ) ทำไมคนแต่งเรื่องไม่บอกเรามั่ง
ริวโนะสุเกะ   : ผมมาเข้าชมรมนี้ครับ
                       ว่าแต่เป็นชมรมที่ครึกครื้นดีนะครับ
เอโต้             : ครึกครื้น ตรงไหนฟระ
                       เอ้า เข้าชมรมได้ เด็กใหม่
ไอกะ             : เดี๋ยวสิอย่าอนุญาติเองสิคะ
                       ชั้นอนุญาติค่ะ
ริวโนะสุเกะ    : (หัวเราะ) ฮ่าๆ

                        และเสียงในหัวเราะและความครึกครื้นก็มีเพิ่มมาจากสมาชิกคนใหม่ กลับเข้ามาที่คู่เอโต้กับไอกะ ที่มีสัมพันธ์อันแน่นแน่ จากการที่เอโต้ได้แนะนำให้พ่อแม่ของไอกะแล้ว เอโต้จึงคิดว่าจะพาไอกะไปแนะนำให้พ่อแม่ของตนบ้าง

เอโต้              : เอ้า เชิญเลย
ไอกะ              : ขอรบกวนด้วยนะคะ
เอโต้              : เดี๋ยวไปทำอาหารเย็นก่อน
ไอกะ              : ค่ะ
เอโต้              : อ้าว！！
ไอกะ              : อะไรเหรอคะ
เอโต้              : กินข้าวกันอยู่
                        หรือว่ายัยซัสซากิเป็นคนทำ
ซัสซากิ          : แน่นอนสิ
เอโต้              : ว่าแล้ว
                        (นึกขึ้นได้) อ้อคนๆนี้คือพี่สาวชั้นเอง
ไอกะ              : สวัสดีค่ะ
ซัสซากิ          : แล้วน้องสาวคนนี้หล่ะใคร
เอโต้              : ฟะ ฟะ แฟนผมเอง (เสียงดัง)
ซัสซากิ          : บอกชั้นแล้วก็บอกไปบอกพ่อกับแม่ด้วย
เอโต้              : ครับ

                         และจากนั้นการแนะนำตัวกับพ่อแม่ของเอโต้ซึ่งอาจจะดูขรึมๆโหด แต่ก็ไม่ได้โหดเลย แต่ด้วยบุคลิก และนำ้เสียง แต่ความจริงแล้วใจดีมากๆ ดังนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ผ่านพ้นเส้นตายใหญ่มาได้อย่างปลอดภัย

เพิ่มมาใหม่

สำหรับส่วนต่างในบล็อกนานๆทีจะเพิ่มนะครับ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ ด้วย
อันนี้เป็นสิ่งที่ผมทำมาแต่เด็กๆแล้วแต่ยังไม่เป็นอะไรเลยฉะนั้นผมขอเริ่มเลยนะครับ
ไม่เชิงเป็นนิยาย(มั้ง) แต่เป็นบทนะครับ คิดขึ้นเองนะครับ
เรื่องแรกที่จะลงในนี้ไม่ใช่เรื่องแรกของผมครับเรื่องแรกของผมอยู่ตอน 5 ขวบนู้น
เชิญอ่านกันได้นะครับ

แนะนำตัวเอง

ผมชื่อ เอิร์ท (EarthOtaku) 

อายุ 15 ปี

FB: Kachawut Kitsiri

สิ่งที่ผมชอบและไฝ่ฝัน

สิ่งที่ผมชอบคือการได้ดู อนิเมะ และการเล่นเกม อนิเมะที่ผมดูส่วนใหญ่ก็เกือบทุกแนว

แต่ไม่ใช่ทุกเรื่อง เกมที่ผมชอบเล่นเป็นเกมแนว Music เช่น OSU Mania , DJMAX

Fevermix 

ความไฝ่ฝันของผมคือการได้อยู่ในอันดับท็อป 50 ของประเทศ ใน OSU ตอนนี้ 160+

ถ้าเป็นไปได้ขอทุกคนช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ

ขอขอบคุณทุกท่าน

เนื่องจากกระผมแอดมินไม่ได้อัพบล็อกเป็นเวลาเกือบครึ่งปี

เนื่องจากการเรียนและการสอบ
แต่ตอนนี้ผมกลับมาอีกครั้งแล้วครับ